Fanfare
Nog een reden om naar Heijen te verhuizen was Wims connectie met de fanfare. In 1955 verongelukte Jan Linssen, de
broer van Wim. Hij was destijds dirigent van EMM en na zijn overlijden werd Wim verzocht het dirigeerstokje over te
nemen. Dat heeft hij 25 jaar gedaan. “Toen waren ze mij wel een beetje moe” zegt Wim, die daar ook wel begrip voor
heeft. Na het dirigentschap nam Wim plaats in het orkest waar hij nog vele jaren de tuba bespeelde.
De kinderen
Het huwelijk werd gezegend met vijf kinderen, twee jongens (Jan en Harrie) en drie meisjes
(Angela, Leonie en Loes). Er zijn vijf kleinkinderen en drie achterkleinkinderen. Over een van
de achterkleinkinderen heb je kunnen lezen in het Hèjs Nèjs van januari. Baby Job is de
zoon van Rick en Lotte Megens. Wim en Truus zijn heel gelukkig met het hele stel.
Maar er is ook verdriet. Vijf jaar geleden overleed de oudste zoon Jan (musicus) ten gevolge
van een nare ziekte. Het valt niet mee om daar mee te moeten leven. Gelukkig zijn ze beiden
positief en kunnen ze hun verdriet een plaatsje geven. De kinderen doen er alles aan om
Wim en Truus en zo aangenaam leven te laten leiden. Leonie en Harrie zorgen voor vervoer als
het nodig is. Angela regelt de zaken rond hun gezondheid en Loes doet de financiën. Maar als het
nodig is vallen ze voor elkaar in. Het gezin is hecht. En Wim is mantelzorger voor Truus, want
Truus heeft last van reuma. Al gaat het nu beter.
’s Morgens zet hij koffie en kookt een vers eitje voor Truus. Die eieren worden iedere week
gehaald bij Ruud Kerkhoff in Heijen. ’s Avonds smeert Truus op haar beurt weer boterhammen
voor Wim. Koken doen ze ook nog zelf, maar af en toe gaan ze eten in het restaurant dat bij het
complex hoort. Soms kookt Loes die in Afferden woont wat meer en brengt dat naar pap en mam.
Verenigingsleven
Op muziekgebied heeft Wim veel betekend voor Heijen. Behalve dat hij jarenlang dirigent was van de fanfare heeft hij ook
de jeugdkapel opgericht in de zestiger jaren, de voorloper van de huidige Hofkapel. Alle kinderen zijn lid geweest van
EMM. De meisjes waren bij de slagwerkgroep. Wim en Truus hebben jarenlang gezongen bij de Maasklanken en
bovendien heeft Wim het gezinskoor opgericht. Toen Wim 80 werd is hij daarmee gestopt. Wim was dus nogal eens van
huis maar dan kun je ook geen ruzie maken!
Truus heeft van twee dingen spijt zegt ze. Ze had liever veel eerder haar rijbewijs gehaald. Ze was al 48 toen ze het roze
papiertje binnensleepte. Ook had ze graag een blaasinstrument leren spelen. Haar vader was dirigent bij de fanfare van
Siebengewald. Toen ze nog thuis woonde pakte ze geregeld de saxofoon van haar broer en ging dan ergens ver weg in
een hoekje zitten oefenen. Maar er was geen sprake van dat meisjes muziek gingen maken. Werd als ordinair gezien.
Moet je nu bij de fanfare gaan kijken… Bijna de helft bestaat uit meisjes!! Wim en Truus gaan graag naar alle
muziekevenementen. De blaaskapel van Afferden, Overloon en Die Original Maastaler hebben ze in hun hart gesloten.
Met de kapel uit Afferden zijn we wel eens op reis geweest naar buitenlandse optredens. Jarenlang gingen Wim en Truus
in Heijen naar de gym en de yoga. Truus en Wim komen beiden uit een muzikale familie. De moeder van Wim zong nog
dagelijks tot haar 97e verjaardag! De kinderen van Wim en Truus gingen geregeld bij hun oma langs en dan gingen ze
samen zingen.
De evacuatie
Zowel Wim als Truus hebben in 1944 de evacuatie bewust meegemaakt. Een periode waar ze nog met afschuw aan
terugdenken. Het gezin Linssen kwam terecht in Laren (NH) waar ze ook nog eens de Hongerwinter moesten doorstaan.
Pap met een beetje stroop was het dagelijkse rantsoen. Wim werkte er als 15-jarige als loopjongen in de apotheek. Hij
reed rond met een bakfiets zonder banden. Dat gaf gerammel in de straten van Laren als hij met de medicijnflesjes
rondreed. De familie Hermsen strandde in Overijssel.
De viering van het 60-jarig huwelijk
Deze begon met een sfeervolle H. Mis in de kerk van Heijen. Wim wilde graag dat het gezinskoor dat hij zelf had opgericht
de mis zou opluisteren. Daarna ging het gezelschap naar ’t Rimpelt in Afferden. Voor dit feest hadden Wim en Truus alle
neven en nichten van beide kanten uitgenodigd, zodat er een reünie ontstond. Een heerlijk buffet en lekkere drankjes
completeerden het geheel. Ook kwamen de blaaskapellen van Overloon en Afferden langs voor een serenade. Mooier had
het feest niet kunnen worden. Wim en Truus kijken er met veel genoegen op terug.
Hun leven nu
We krijgen een lange opsomming van hun activiteiten. Een of twee keer per week op de elektrische fiets naar Heijen voor
bezoekjes. Een hopje van tien kilometer. Stelt niks voor volgens hen. Verder iedere week naar de sauna, Finlandia in ’t
Ven. Daar gaan ze met de regiotaxi naar toe. Maar ook binnenshuis is het gezellig. Er staat een biljarttafel op de gang en
ze doen aan “krachttraining”. Dat is toch moj! Verder is ook hier een gym- en yogagroep waar ze beiden aan deelnemen.
Iedere morgen om half 11 drinken ze koffie in het restaurant beneden, lekker bijkletsen en de krant lezen. Boodschapjes
doen: met de rollator naar het vlakbij gelegen winkelcentrum van Bergen. Autorijden doen ze niet meer op verzoek van de
kinderen. Truus is het daar eigenlijk niet mee eens. Ze zijn beiden redelijk fit. Een rollator en enige fysiotherapie zijn de
enige hulpmiddelen die ze nodig hebben.
En dan nog dit
Aan het begin van het interview valt het ons al op wat een gaaf gezicht Truus nog heeft. Met haar 85 jaar is er bijna nog
geen rimpeltje te zien. We vragen naar haar geheim. Botox? Plastische chirurgie? Nee, dat allemaal niet! Aan het eind van
het interview vertelt Truus dat ze jarenlang in de avonduren Oriflame verkocht. Zou het dan toch waar zijn…. . dat die
wonderpotjes…. . ? Wij feliciteren Wim en Truus van harte met hun 60-jarig huwelijk en we hopen dat ze nog maar lang
kunnen genieten van hun leventje in Bergen, maar ook dat wij hen nog geregeld in Heijen zullen tegenkomen.
Wim en Truus Linssen
“En die eitjes komen nog steeds uit Heijen!”
We waren op een regenachtige avond in januari te gast bij Wim en
Truus Linssen-Hermsen. Een echtpaar dat we allemaal wel kennen.
Wim en Truus woonden ruim vijftig jaar in Heijen. Sinds anderhalf
jaar wonen ze in de Maasduinenstaete in Bergen in een heerlijk
appartement met zorg nabij. We waren benieuwd hoe het met hen
gaat. En onlangs, in december vorig jaar, waren ze zelfs 60 jaar
getrouwd. Een dubbele aanleiding dus om een gesprek te hebben
met deze twee overbekende ex-Heijenaren. Wim is 86 jaar en Truus
85. In 1950 bezochten ze allebei hetzelfde muziekfeest in Bergen
en daar kwamen ze elkaar tegen. Wim: “Er was vroeger nooit zo
veel te beleven dus als er wat was ging je daar zeker naar toe. ”
De vonk sloeg gelijk over want halverwege het gesprek wil Wim wel kwijt dat de eerste
kus aan de achterzijde van de feesttent werd gewisseld. Kijk, dit is bruikbare informatie!
Wim kende de familie Hermsen al van vroeger. Wim was bevriend met een neef van
Truus, de in Heijen woonachtige Karel Lucassen. Vijf jaar later op 29 december 1955
werd er getrouwd en het stel vestigde zich in Oud- Bergen. Truus had zelfs nog nooit
gekookt! Ze woonde op een boerderij en omdat haar oudere zussen bang waren voor de
koeien was het melken altijd haar taak geweest, dus koken had ze nooit geleerd.
Op 1 april 1954 was Wim in dienst getreden van de gemeente Bergen waar hij tot het
einde van zijn werkzame leven zou blijven. Hij was hoofd van de afdeling Bevolking,
Burger- en Militaire Zaken. Ruim 2400 prille paren zijn door hem in de echt verbonden.
Dat stelde vroeger niet zo veel voor, dat burgerlijk huwelijk. “Je deed er soms vier in één uur” aldus Wim. Overigens: het
laatste kindje dat Wim in het Bevolkingsregister van Bergen heeft ingeschreven is Rick, zoon van Angela. Daarna ging hij
met pensioen, 57 jaar oud. Acht jaar en vier kinderen later verhuisde het gezin in 1963 naar Heijen. Er was bouwgrond
beschikbaar in de Lijsterbesstraat en daar bewoonden ze 34 jaar lang een ruim vrijstaand huis. Hier kwam ook hun jongste
dochter Loes ter wereld. Toen de kinderen uitgevlogen waren en het huis wat aan de grote kant werd voor hen tweeën
verhuisden naar het veel kleinere maar knusse huis aan de Acaciastraat. De koop was binnen drie dagen rond. En het huis
aan de Lijsterbesstraat stond ook maar drie weken te koop. In de Acaciastraat woonden ze 19 jaar. En nu dus in Bergen.