Theo en Mieke Arts - van Nistelrooy 60 jaar getrouwd Aan de Berkenstraat op nummer 19 woont al sinds 1976 het echtpaar Theo en Mieke Arts. Op 7 november aanstaande (2011) hopen zij met familie en vrienden hun 60-jarig huwelijksfeest te vieren. Aanleiding genoeg voor een vraag gesprek met dit gezellige paar. Afkomst Theo en Mieke zijn geen geboren Heijenaren, maar als je hier al 35 jaar woont dan voel je je natuurlijk wel zo. Theo werd 87 jaar geleden geboren in Druten. Hij had, zoals hij het zelf uitdrukt, prachtige ouders, heel sociaal. In de oorlog zaten er geregeld onderduikers in hun huis. Theo’s oudste broer verleende hand- en spandiensten in het verzet. Zo hadden zij bijvoorbeeld een bij een overval buitgemaakte kist met bonkaarten op zolder. Geregeld hielp de familie Arts mensen met extra bonkaarten. Deze oudste broer sliep nooit thuis vanwege het oppakgevaar en zo kon het gebeuren dat Theo in plaats van zijn broer een poosje vastzat in Arnhem. Mieke (86) is geboren in Ewijk en volgde naailessen aan de Modevakschool in Nijmegen. Toen dat door de oorlog niet meer kon ging ze bij de mensen thuis naaien en verstellen. Zo kwam zij in Druten terecht bij de verzekeringsagent van haar ouders, die een gezin van  negen kinderen had. Daar viel altijd wel naai- en verstelwerk te verrichten. Theo was bevriend met een van de zonen van de verzekeringsagent en kwam daar geregeld op bezoek. En zo is het gekomen. Na zes jaar verkering werd er getrouwd. De beginjaren Theo kreeg een baan bij de PGEM in Nijmegen en het echtpaar vestigde zich in Druten. Daar werden de dochters Trudie en Marianne geboren. Een aantal jaren later verhuisden ze naar Nijmegen en kregen ze nog de zonen Ton en Robert-Jan. Theo: “we hebben geen vier, maar acht kinderen, want zo dierbaar is de aanhang ons geworden. We hebben tien kleinkinderen en sinds een jaar ook een achterkleinkind”. Supertrots zijn Mieke en Theo op hun gezin. Bij de PGEM werd Theo voor een jaar “uitgeleend” aan de Technische School in Nijmegen en dat lesgeven begon na een tijdje best te bevallen. Hij nam ontslag bij PGEM en ging permanent het onderwijs in. Hij gaf les aan de Technische Scholen in Boxmeer en in Gennep; werktuigbouwkunde was zijn vak. Zijn schoonzoon, die ooit in Nijmegen bij Theo in de klas zat, is overigens volgens zijn zeggen een keer door Theo opgesloten in een kast. Toen hij verkering kreeg met Theo’s dochter duurde het best een poosje voordat hij bij hen op bezoek durfde te gaan. Maar het is allemaal op zijn pootjes terecht gekomen. Drie kinderen hebben de affiniteit van hun vader met het onderwijs geërfd en zijn daar ook in terecht gekomen. De oudste zoon Ton werkt in Nijmegen met dak- en thuisloze jongeren. De kinderen wonen niet in Heijen, maar gelukkig ook niet al te ver weg. De caravan Theo en Mieke hebben hun hele leven iets gehad met kamperen. In de zomermaanden, als Theo vele weken vrij was, gingen ze met het hele gezin en later ook met zijn tweeën erop uit met de caravan. De eerste keer dat ze met de kinderen gingen staat hen nog helder voor ogen. Vier kinderen, de tent, alle spullen, de auto zat propvol. De buren zagen hen gaan en hielden hun hart vast. Voordat ze in Italië waren was de uitlaat al kapot. Theo loste dat eenvoudig op door er een leeg colablikje aan te bevestigen. Op de camping probeerden ze tevergeefs het gloednieuwe luchtbed op te pompen, kennelijk had het ergens beklemd gezeten, want het bleek zo lek als een mandje. De campinghouder moest er met een potje lijm aan te pas komen om het ding te repareren. Ze zijn jaren lid geweest van een Caravanclub. Theo stippelde samen met andere leden een route uit en zo trok er een hele stoet van wel 12-14 caravans door Spanje, Griekenland, Italië, Scandinavië. Overal kon je de club tegenkomen. Het mooiste land vonden ze Noorwegen. Ze roemen de natuur, de rust, de stilte, het heldere water in dat land. Maar de romantiek van het uitstippelen van routes ging er een beetje af toen de tomtoms en de mobiele telefoons hun intrede deden in de club. Een jaar of vijf geleden zijn ze bij de club gestopt en vanaf toen bleven ze meestal in eigen land. Helaas hebben ze dit jaar de zware beslissing moeten nemen de caravan te verkopen, het voelde niet meer goed om er nog mee rond te rijden. Toch ging het hen aan het hart. Maar ja, zegt Theo, als je 87 bent moet je soms ergens een punt achter zetten!
Wat doen ze nu? Theo bridget graag en doet dit in clubverband iedere donderdagmiddag in Ottersum. Ze hebben veel contacten in de buurt en genieten volop van alle kinderen en kleinkinderen. Een van de kleinzoons is onlangs teruggekeerd uit Afghanistan, zodat hij het bijzondere huwelijksfeest van zijn grootouders mee kan maken. Ze zijn heel tevreden met hun leven in Heijen, hebben hun huis onlangs helemaal opgeknapt. Er is een nieuwe keuken geplaatst, de muren zijn gewit en het parket geboend. En nu maar hopen, zeggen ze, dat we er nog een hele poos van kunnen genieten! Het feest Op 7 november 1951 zijn ze getrouwd, maar omdat 7 november dit jaar op een maandag valt is de viering van hun 60-jarighuwelijksfeest verplaatst naar zaterdag 5 november. Ze gaan lekker dineren met hun kinderen en kleinkinderen en ’s avonds hebben ze een zaaltje afgehuurd waar ze een feestje geven voor alle familie en vrienden. De redactie van het Hèjs Nèjs is onder de indruk van de veerkracht, de vitale uitstraling en de gezelligheid dat dit sympathieke echtpaar uitstraalt en feliciteert hen van harte met deze enorme mijlpaal. Ze worden vast honderd, allebei!